Confrontatie

Sinds een maand weet ik vrij zeker hoe slecht mijn gehoor is. Op papier zien dat je doof bent, is nog wat anders, dan dit zelf te ervaren.
Afgelopen periode merkte ik al wel de gevolgen, bijvoorbeeld in groepen, maar dat was nog wel redelijk op te lossen.

Nu ben ik er keihard mee geconfronteerd op m’n werk. En dan pas komt ook het besef; ik ben een stuk gehoor kwijt en dat heeft toch wel gevolgen.
Ik vind m’n werk leuk en ik houd van uitdaging. Nu kan ik dan vanwege m’n pols tijdelijk niet in de zorg werken, maar vanaf volgende week begin ik weer opbouwen.
Lopen we tegen het probleem aan, van lange en verantwoordelijke diensten draaien. Je moet telefonisch bereikbaar zijn en je staat alleen. Dus dat werd wel een issue. Voorlopig komt het er op neer dat ik geen diensten kan draaien, waar ik alleen sta.
Waar ik voorheen met hulpmiddelen nog wel kon bellen, kan ik dat ook niet meer. Mijn gehoor laat het compleet af weten.
En om dan te horen te krijgen of het allemaal nog wel kan... voor mij was dat echt de eerste keer dat ik op zo’n manier, met de harde werkelijkheid werd geconfronteerd. En dat kwam binnen.
Ik moet natuurlijk ook het verlies nog een plek geven; je bent wel een stuk kwijt, wat je eerder wel kon.
Daarnaast is het altijd al knokken geweest voor een plekje. Ik had zekerheid, maar nu zit ik in onzekerheid. Hoe nu verder? Kan ik het werk doen, wat ik zo graag wil doen?

Natuurlijk, ik ga het traject voor een CI in, maar die heb ik nog niet morgen. Ik moet het nu doen, met wat ik nog heb. En ik hoop zo, dat er mogelijkheden worden gevonden, dat ik toch mag doen en kan doen, waar ik van houd.
En het verwerken, dat kost tijd. Ook dat hoort er bij.

Begin juni wordt overlegd hoe de invulling op m’n werk verder gaat. Ik vind het spannend en eng tegelijk.