Een aantal weken verder

Een aantal weken verder: wat vliegt de tijd overigens!

Inmiddels is het vijf weken geleden dat ik ben geopereerd aan m'n pols. De ontsteking die er in zat, voel ik niet meer, maar het is nog wel opbouwen. De eerste twee weken kon ik er niets mee, laat staan iets optillen of openen. Voel ik me even afhankelijk! Na die tijd ging het wel beter, maar zware klussen moet ik echt nog niet doen. Sowieso moet ik zorgen dat ik het nog niet te veel belast.
Ik heb vier weken niet gewerkt, niet echt mijn ding, maar beter wel, want als ik op het werk ben, doe ik toch al snel te veel. Afgelopen maandag ben ik weer gestart. En dat valt nog best tegen. Veel doe ik niet, maar wat ik al doe, voel ik toch al wel goed in m'n pols. Er zit weinig kracht in de pols, maar ook bepaalde bewegingen zijn nog niet soepel uit te voeren. Dus het is echt stap voor stap opbouwen.

Ook word ik geconfronteerd met het feit dat mijn gehoor achteruit is gegaan. Ik ben me er natuurlijk nu ook meer van bewust, omdat ik het weet, maar ik besef nu ook, waarom ik de afgelopen maanden zo moe was en zo slecht functioneerde.
In groepen moet ik afhaken; ik versta echt bijna niets, tenzij het heel stil is en er maar een persoon aan het praten is. Ik moet die persoon dan ook nog zien, want anders lukt het nog niet. Een storend geluidje en ik ben de draad al kwijt.
Vooral het spraakverstaan is in toenemende mate afgenomen. Geluiden neem ik nog heel goed waar, die registreer ik nog wel. Dat leidt ook ontzettend af als er gesprekken zijn.

Filteren is nu helemaal onmogelijk. Tijdens een gesprek moet er geen ruis zijn; als meer mensen praten is dat voor mij een brij. Of je nou dichtbij me zit, of ver weg, ik onderscheid geen stemmen meer. Ik moet dan echt spraakafzien en dat is niet makkelijk. Dat kost veel energie.
Ik moet dus echt tolken inzetten om alles mee te kunnen krijgen, waar ik het voorheen zelf nog wel redelijk voor elkaar kreeg.
Ik ben wel blij dat ik ben gewend aan het inzetten van tolken en dat ik al bekend ben met hoe het werkt, maar het is en blijft momenteel erg wennen aan het feit dat ik minder goed hoor. Mijn attitude ten opzichte van inzetten van een tolk wijzigt nu wel: waar ik eerder zei, dat ik bij een een op een gesprek geen tolk inzette, zal ik dat nu toch veel sneller gaan doen, want dat geeft me toch meer rust en zekerheid. Dit gaat dan voornamelijk om belangrijke afspraken. Een gesprekje op mijn werk doe ik wel zonder, dan zorg ik ook voor een zo ideaal mogelijke luistersituatie, maar met meer mensen moet er gewoon een tolk bij zijn. Of bij onbekenden, want je komt van alles tegen: mensen die mompelen, mensen met een sterk accent, mensen die nauwelijks af te lezen zijn, etc.
Ik merk ook dat ik momenteel heel erg behoefte heb om alles op papier te hebben. Ik ben auditief ingesteld, ik onthoud informatie doordat ik het hoor, maar op dit moment functioneert dat niet voldoende. Er zitten vaak te veel hiaten in de informatie die ik hoor, dus ik heb de zekerheid nodig van tekst.

Maar het is niet allemaal kommer en kwel: vorige week ben ik bij de opname van Paul pakt uit geweest. Het Nederlands gebarenkoor, waar ik deel van uit maakt, mocht een kort optreden verzorgen. We deden het Wilhelmus zonder geluid. Ontzettend leuk om op deze manier er bekendheid aan te mogen geven en ontzettend leuk om te doen! Het meemaken van de opname was ook echt een leuke ervaring. En dankzij de inzet van tolken gebarentaal en schrijftolken, was ook de hele opname voor ons te volgen.
Ik krijg ook hele leuke reacties op de uitzending. Voor wie het heeft gemist: de uitzending staat hier.

Voor nu voorlopig even weer voldoende.