Afhankelijkheid versus zelfstandigheid

Bijzondere titel; maar toch ervaar ik het regelmatig zo.
Mijn studieloopbaanbegeleider kon het ooit eens zo mooi verwoorden; ze gaf aan dat ik eigenlijk een heel onafhankelijk persoon ben, maar doordat ik een beperking heb, ik toch vaak afhankelijk ben van andere mensen.
En hoe zeer ik dat probeer te ontkennen, het is wel zo. Vooral in de communicatie ben ik afhankelijk van andere mensen.
Ook op mijn werk; als mijn collega's en bewoners mijn beperking niet accepteren, dan was ik nergens; dan kan ik niet functioneren zoals ik nu doe. Als zij niet accepteren dat er een tolk bij de overleggen zit, dan kan ik het niet eens volgen; of ik kan het wel, maar het is dan zo veel moeilijker en zwaarder.

Die afhankelijkheid vind ik best vervelend; ik wil zelf de telefoon kunnen pakken en de zaken willen regelen die ik moet regelen; niet aan een ander vragen of die het dan doet.
Ik kan het ook, maar niet altijd; je bent dan weer afhankelijk of de werkgever wil meewerken, om het voor mij mogelijk te maken, dat ik kan telefoneren op een manier die bij mij past. En dan blijf ik nog afhankelijk van de welwillendheid van de persoon aan de andere kant van de lijn; want die moet toch wel een beetje duidelijk praten, wil ik er chocola van kunnen maken.

Ik ben zelfstandig, ik kan goed zelf oplossingen bedenken, ben erg creatief en kom er altijd zelf wel uit. Als het echt niet lukt, weet ik ook heel goed, wie me dan wel kan helpen. Ik ben hier kritisch mee. In het verleden vroeg ik regelmatig hulp, omdat ik vastliep, maar werd er tegen mij gezegd, los het zelf maar op (vaak icm mijn beperking). Toen dacht ik toch wel, hee hallo, ik vraag toch niet zomaar hulp? Daardoor heb ik toch nog wel moeite om hulp te vragen. En het is een stukje trots; je wil toch laten zien dat je ook met een beperking goed mee kunt komen en dat je niet altijd maar afhankelijk moet zijn van anderen.

Op m'n huidige werk merk ik toch nog een stukje afhankelijkheid op in mezelf; ik draai momenteel korte diensten en dan werk ik met een collega die verantwoordelijke dienst heeft. Dan is het makkelijk om die de "moeilijkere" telefonische klussen te laten afhandelen. En ook de gesprekken met de familie, andere mensen etc. Terwijl ik weet dat ik het ook kan! En ik mag het straks zelf ook gaan doen. Heerlijk; weer een stap verder. En als je mij in het diepe gooit, dan functioneer ik het beste. Heb ik zelf al ervaren. Natuurlijk is het fijn als je een collega achter je hebt staan, maar dan nog. Ik kan dan weer beroep doen op mijn creativiteit, mijn eigen verstand.
Ik overleg wel, dat is ook heel fijn, dat moest ik wel leren. Want omdat ik het niet kon volgen, liet ik het er maar bij hangen, of ging ik niet in overleg. Je gaat dan ook methodes bedenken om moeilijke situaties te vermijden. Tegenwoordig denk ik wel, zo gaat het niet, ik moet het weten. Ik blijf het moeilijk vinden soms hoor, maar voor jezelf opkomen werkt toch het beste. En je kunt nou eenmaal niet alles zelf doen.

Overigens zijn we uiteindelijk allemaal wel afhankelijk van elkaar; je hebt elkaar nodig om te kunnen doen wat je doet. Ook in m'n werk, moeten we met z'n allen toch de zorg leveren. In je eentje gaat 't niet lukken.

Een zijsprongetje wat me nu te binnen schiet: ik blijf het toch grappig vinden hoe mensen soms met elkaar communiceren; zo heb ik wel eens dat iemand consequent vanuit de verte naar me blijft praten en allerlei boodschappen doorgeeft. Ik hoor wel dat die persoon aan het praten is, maar wat ze zegt versta ik niet. Omdat het vaak wel belangrijk is ( het gaat om de zorg voor mensen tenslotte), weet ik dat ik moet zorgen dat ik de boodschap goed door krijg. Ik geef dan ook aan, dat ik vanuit de verte het niet kan volgen, ik kan niet spraakafzien, waardoor de boodschap erg vervormd over komt. Ondertussen op het moment dat ik naar diegene toe loop, blijft ze tegen me praten, waar ik alsnog geen woord van versta. Ik zeg dan ook, ik kom even naar je toe, ik versta er niets van zo!
Ik zelf maak me er ook wel eens schuldig aan, ik weet dat horenden vaak op afstand de dingen wel verstaan. Maar omdat ik graag wil weten of m'n boodschap aankomt, verklein ik het liefst de afstand.