geachte politici

Geachte dames en heren politici,

Er moet mij toch eens een keer iets van het hart. Ik zal me even voorstellen; ik ben 31 jaar en een gezonde jonge meid. Het enige wat niet zo goed werkt bij mij, is mijn gehoor. Ja, dat is een beetje jammer, maar er bestaan gelukkig gehoorapparaten, zodat ik toch nog wat kan horen. En daarnaast maak ik gebruik van hulpmiddelen en de voor mij zo onmisbare tolken gebarentaal. Dankzij hen kan ik participeren in de maatschappij.

Die participatie… daar hebben jullie zo’n mond vol over en ik doe eerlijk waar mijn best. Maar het lukt steeds net niet; door omstandigheden heb ik wat mijn opleidingen betreft een andere route genomen dan ik ooit voor mijn ogen had. Niet omdat ik het leuk vind, maar omdat ik gewoon geen keus had. En dat is best hard werken. Kost financieel natuurlijk ook wel wat.

Gelukkig woon ik in Nederland; die heeft allemaal regelingen hiervoor. Uiteindelijk heb ik de Wajong aangevraagd; niet omdat ik dat nou zo graag wilde, maar omdat het noodzakelijk is. Ik heb de toekenning gekregen; want ik heb toch wel een gehoorbeperking. Prima, dankzij deze uitkering kon ik me richten op mijn studie. Deze heb ik gehaald hoor en daarna een baan gevonden, waarbij ik me verder kon ontplooien. Werken en leren tegelijk, met uitzicht op een vaste baan. Wat was ik blij! Maar na twee jaar verdween deze blijheid. Ik had dan wel mijn diploma gehaald, maar een vaste baan zat er niet in. Want ik werkte in de sector waar veel werd bezuinigd. De zorg, ja. Toen ik mijn diploma had, zat de zorg helemaal op slot. Er werd alleen maar ontslagen, niet meer aangenomen. Op de zeldzame vacatures die open stonden, kwamen altijd veel reacties. Ik heb overal op gesolliciteerd wat bij mij zou passen, maar helaas.
Omdat ik graag mijn opleiding wilde afronden, ben ik uiteindelijk weer begonnen. Ik wil verpleegkundige worden. Daarom heb ik gekozen voor de opleiding HBO-V. Geen gemakkelijke opleiding, maar wel een leuke. En daar doe ik mijn best echt wel hoor. Maar helaas is studeren met een functiebeperking niet altijd even makkelijk.

Af en toe heb ik baantjes er tussendoor; korte bijbaantjes. Leuk, want zou houd ik feeling met het vak. Maar het resultaat van die baantjes is dat ik alles weer kan terug betalen, omdat ik heb verdiend. Ik ben altijd zo trots als ik wat heb verdiend, want daar heb ik hard voor gewerkt. Maar om het dan bijna allemaal weer terug te moeten betalen, motiveert mij niet. Toch trap ik er elke keer weer in. Uiteindelijk levert dat een hele hoop financiële problemen op, die van kwaad tot erger gaan… En dat is geen verhaal wat ik hier ga neerzetten, want ik blijf graag positief.

Nu ligt de zorgmarkt weer open… gelukkig! En natuurlijk moet ik wat doen om aan het werk te komen, maar het mag toch wel iets makkelijker niet?

Want ik moet nu wel zeggen; elke keer bijna alles wat ik verdien terug te moeten betalen, - omdat het een tijdelijk baantje is en ik daarna weer een uitkering krijg, - dat motiveert gewoon niet. Dat is toch zonde? Want ik ben zo enthousiast om aan de slag te gaan…

Kijk, dat vind ik nou krom: ik wil graag werken, al is het maar parttime of op flexibele basis, maar zodra ik iets teveel verdien kan ik terugbetalen. En dat terwijl mijn uitkering nog niet eens het volledige minimumloon bedraagt.
Als jullie mensen willen motiveren, dan moet je niet steeds gaan korten; natuurlijk ik wil graag een volledige baan en een mooi salaris wat erbij hoort. Maar niet iedereen heeft direct het geluk dat er een leuke passende baan is. Of loopt toch tegen muren aan… Mijn beperking is voor veel werkgevers een uitdaging, waar zij hun weg ook in moeten zien te vinden. Ze moeten er voor open staan en dan kunnen we samen verder… Ja, dat is niet altijd makkelijk.

Dus ik zou willen zeggen; als jullie mensen willen motiveren om aan het werk te gaan, zoals ik, dan zou het heel fijn zijn, dat als je maar een klein beetje meer bij verdient, niet gelijk alles terug te hoeven betalen, want dat levert heel veel frustratie en schulden op. En het demotiveert ontzettend! Want als je graag wilt en je loopt steeds tegen muren op? Nee dat werkt niet.

En ik zit echt niet stil hoor; ik doe heel veel vrijwilligerswerk. En daar haal ik mijn plezier ook uit, maar daar kun je niet van leven. Ik moet wel huur betalen. Boodschappen doen. En ik vind het ook erg leuk om met andere mensen leuke dingen te doen… Ik heb een dak boven mijn hoofd gelukkig en ik zal ook niet op straat komen te staan, maar het is geen rozengeur en maneschijn.

Dus ik zou u vriendelijk willen vragen, dames en heren politici, om eens in gesprek te gaan met deze mensen; mensen die hun best doen om terug te keren in de maatschappij, zoals jullie dat zo mooi noemen, maar daarbij wel continue hindernissen op hun pad tegen komen. Dat zij niet, uit gemakzucht niet hun best doen, maar dat ze gewoon wanhopig zijn. Dat zij niet uit hun neus zitten te eten omdat ze een uitkering hebben, maar dat de regels die hier in Nederland gelden, gewoon niet duidelijk zijn. En dat hard werken blijkbaar niet (altijd) beloond wordt.

Hoogachtend,

Nirosha