Parijs!

M'n eerste ervaring als reisleider, was tevens een héél mooie, fantastische, bijzondere, inspirerende, prachtige, ontroerende en vrolijke ervaring!

En dat smaakt dus zeker naar meer! 

Al maanden heb ik er naar uitgekeken. Eerst gepland in oktober, maar door onvoldoende deelname toch niet doorgegaan. Nu met Pinksteren net genoeg mensen bij elkaar weten te krijgen. Een klein gezellig groepje van tien mensen had zich aangemeld voor de reis naar Parijs. Niet zomaar een reis, nee, speciaal voor slechthorenden/CI-dragers/doven. En omdat dit dus een bijzondere reis is, gingen er maar liefst vier tolken mee. Twee tolken NmG, een schrijftolk en een combi-tolk die zowel in NmG kan gebaren, als schrijftolken. Dat klinkt misschien als een luxe, maar dat was het absoluut niet.

Vrijdag:
Vanochtend was het vertrek. Ik moest al vroeg op de opstapplaats aanwezig zijn. Vanuit daar met de bus naar een centraal verzamelpunt in Didam, waar we onze eigen groep en de mede-reizigers ontmoeten. Dit omdat we meegingen met een andere reisorganisatie. Groep-in groep dus.
Veel van ons moesten overstappen in een andere bus, een mooie dubbeldekker. Onze groep heeft de benedenverdieping van de bus in beslag genomen en dat bleef de rest an de reis "onze" plek. Een klein aantal mede-reizigers durfden het aan om beneden te zitten.
Na enige vertraging door een kapotte bus, die later op het verzamelpunt aankwam (en daar zaten twee van onze groep in, dus we moeten wachten), zijn we vertrokken! Na enkele stops op weg naar Parijs.
Eerst de stad in, vlakbij de Sacre Coeur werden we eruit gezet. De liefhebbers konden daarheen en naar Montmartre. De luie mensen onder ons , en degenen die wat minder mobiel zijn, zijn lekker ergens gaan zitten.
Daarna naar het hotel en we konden ons daar installeren. Het was al laat, dus de avond werd afgesloten met gezellig samen zitten praten en wijntjes.

Zaterdag:

Vroeg uit de veren!! Want om half negen moesten we toch echt alweer in de bus zitten. De mensen die naar Disneyland gingen moesten we eerst wegbrengen, daarna gingen wij een stadsrondrit doen, met gids. Voor onze tolken best hard werken met al die namen, jaartallen en tal van andere feitjes. Bij het Louvre gingen we eruit. Maar onze schrijftolken zijn zwaar beladen met tablets, 'n velowalker zodat ze wandelend konden schrijftolken, dus dat kostte tijd. De gids was nogal voortvarend dus ineens waren we de groep kwijt! Een deel was al wel bij de gids en gelukkig was er een schrijftolk bij, maar de rest was achtergebleven.
O jee, wat nu ? We konden ze niet vinden, dus zijn uiteindelijk maar een cafeetje ingedoken. Dan maar niet naar het Louvre. (jammer hoor). In het café zat al een klein groepje, dus zijn we daar gezellig bij gaan zitten. Maar de tijd vliegt wel, dus we konden snel de bus weer in. Verder met de tocht door Parijs. Uiteindelijk afgezet bij de opstapplaats van de boot. Tijd voor een rondvaart over de Seine. Helaas was het verhaal, wat overigens in meerdere talen werd afgedraaid niet te verstaan voor de tolken, dus vertalen zat er niet in. Dan maar kijken naar de bezienswaardigheden. Tijd vliegt dan ook zo weer om. Was best koud op de boot trouwens. (In Nederland was het mooi weer vrijdag, maar in Parijs was het minder mooi. Wel hebben we het droog weten te houden).

Na de rondvaart kon ieder voor zich beslissen wat ie wilde doen. Eerst maar een hapje eten, want van je graat gaan van de honger is ook niet van je het. Ik ben vervolgens even lekker aan de wandel geweest. Bij toeval in de straat met dure winkels terecht gekomen. (Weet je wel, Chanel, Louis Vuitton, Michael Kors en meer van dat soort namen). Hoe zou dat eigenlijk zijn, als je zoveel geld hebt, dat je zo kunt winkelen? Ik ben maar nergens naar binnen geweest, ze zagen me aankomen in m'n simpele spijkerbroek met spijkerjasje ;-).
Uiteindelijk ben ik op Place de la Concorde beland, waar ik wat mensen tegen kwam.
En dan weer richting bus. Halverwege was ik ineens een deel van m'n groepje kwijt. Die wilden toch nog even koffie drinken. Maar ja, als je nog twintig minuten de tijd hebt, kan het of net wel lukken, of net niet. En dan werd dus toch later aankomen bij de bus. De chauffeur wilde nog héél even wachten, maar echt niet te lang. Dus ik zat hem aardig te knijpen, want er waren wel drie tolken onder hen.
Gelukkig kwamen ze net op het nippertje er nog aan, dus ze konden mee. Pfffff!

De volgende stop was naar de Montparnasse. Er waren mensen die naar boven wilden en de rest kon zelf even wat doen. Even rust dus. Na de Montparnasse kregen we een avondrondrit in de bus. De chauffeur vertelde veel over de stad en liet ons van alles zien. Interessant wel, maar ook vermoeiend.
Je kunt niet luisteren en naar buiten kijken tegelijk, dus pauze's zijn dan ook erg fijn.
Als afsluiter: de Eiffeltoren! Om tien uur gaan de lichtjes aan en wij zijn naar het plateau gebracht, waar vanaf je mooi uitzicht hebt.

Moe van alle indrukken kwamen in het hotel weer aan. Een wijntje gaat er bij ons altijd wel in, dus de avond werd weer gezellig afgesloten.
Benieuwd wat morgen ons gaat brengen.

Zondag

Vandaag was voorbestemd om "zo'n dag" te worden, zoals m'n kamergenote 's ochtends al opmerkte.
We moesten weer vroeg opstaan, want om half negen zou de bus vertrekken. Al snel krijg ik een appje dat twee van onze reisgenoten zich verslapen hebben en later wel zouden vertrekken, zelfstandig. Een van hen was nog snel present, de ander was onderweg. De buschauffeur wou nog wel even wachten, maar niet te lang. De tolken en ik staan met onze telefoon in de handen, want we hoopten dat het haar zou lukken. Helaas; ik kreeg al snel een appje binnen dat ze was gevallen. Dan is het geen denken meer, maar handelen. Samen met een van de tolken vloog ik de bus uit, om te achterhalen waar ze is en wat de schade is. Ziet er niet zo best uit, gaat om de enkel. In eerste instantie denk ik toch snel aan een breuk/zware kneuzing. Met hulp naar binnen en ondertussen wordt er overlegd wat er gedaan moet worden. Ze kan niet alleen achterblijven. De manager van het hotel ondernam ook snel actie en besloot de arts te bellen. De tolken hadden in de bus ook snel overlegd en besloten dat een van hen, achter zou blijven, met een mede-reiziger.

De rest gaat weer naar de bus, met de natuurlijk de belofte dat we op de hoogte worden gehouden, hoe het allemaal gaat en wat de uitslag is.
Wij gaan verder naar Versailles, alwaar we het paleis gaan bezoeken. Ik ga proberen de groep naar binnen te loodsen, want we mogen met onze beperking, -jaja- gewoon gratis naar binnen! En dat lukte, met hulp van de schrijftolk, die gewoon stevig doorloopt en daardoor de groep in d'r kielzog meeneemt, komen wij heel snel het paleis binnen! Want ja, er stond een behoorlijke wachtrij, niet normaal meer. Enfin, de groep is binnen en ik ga het paleis weer uit, want ik ga Versailles zelf in. Wat een ramp om dat paleis uit te komen zeg. Overal dikke groepen mensen om een gids heen en allemaal van die Chinezen en Japanners die alles wat los en vast zit fotograferen, inclusief tig rondzwaaiende selfiesticks. Uiteindelijk toch er vlot door en ik ga op zoek naar een van de mede-reizigers en een van de tolken, met wie ik Versailles in ga.

Versailles is een mooi stadje en er was markt. We hebben tijd zat, dus een kop koffie (thee voor deze dame) gaat er wel in.
De lunch gaan we doen in een crêperie, dat is wel een stukje lopen. De mede-reiziger is niet zo goed ter been en loopt met een rollator, dus we doen het in etappes en rustig aan.
Helaas was de crêperie waar wij heen wilden vol, ze konden geen elf personen bergen. Ze wilden wel even bellen naar hun andere locatie of we daar terecht konden en dat kon gelukkig! Maar... die crêperie lag precies midden in het stadje, waar wij nou net vandaan kwamen! Dus we konden weer precies dezelfde route terug lopen.
De andere groep was de verkeerde kant opgelopen, dus die stonden bij het paleis op ons te wachten om verder te gaan. Gezamenlijk hebben we onze weg vervolgd en uiteindelijk bij de crêperie beland.
Heerlijke galettes en crepes, het was de moeite wel waard.

Vervolgens was het de bedoeling om het standbeeld van l'Abbe d'Epee (grondlegger van de gebarentaal), te bezoeken, maar omdat we aan de andere kant van Versailles terecht waren gekomen, was de wandeling toch wel pittig. Bij het station aangekomen (we gingen met de trein terug naar Parijs), bleek dat iedereen het wel fijn vond, om toch terug te gaan naar Parijs, alwaar enkelen misschien nog even zelf de stad in wilden.
Nou ja, dat gingen we maar doen. Kaartjes gekocht en de trein zou over drie minuten vertrekken. Snel door de poortjes heen! Maar de laatste kwam toch nog net te laat en hopla, dag trein!
Gelukkig stond de volgende al klaar, dus zijn we daar ingestapt. Onderweg in de trein uitgezocht hoe we moesten reizen om bij het hotel te komen.
Stopt de trein ergens op een station in Parijs en vragen we ons af wat er aan de hand is. Niets wordt omgeroepen en we kunnen de borden niet lezen. Uiteindelijk neem ik de beslissing om eruit te stappen en de hele groep mee te nemen. Gelukkig maar, want de trein ging weer terug naar Versailles en daar moesten we niet weer heen! Maar de trein ging niet verder, wegens werkzaamheden, dus hoe komen we nu in Torcy?!
Een heel behulpzame mevrouw vertelde ons hoe we moesten reizen, maar dat was zo ingewikkeld en met zoveel overstappen, dat we ons toch afvroegen of dat zinvol was, of dat we beter even naar boven konden gaan om uit te vinden of we naar de bus konden gaan (die ergens op een bepaald tijdstip stond om iedereen terug te nemen naar 't hotel).
Onderweg kwamen we langs het infoloket en gelukkig was een van de tolken zo kien om even te informeren. Met deze informatie konden we met de metro naar de RER-lijn die we moesten hebben naar het hotel. Maar wat een trappen!! Lopende band, roltrap op, af, trap op, af. Maar we bleken een fantastische groep te hebben, want iedereen hielp. Er was iemand niet zo goed te been en liep met een rollator, dus met vereende krachten waren we bezig om haar veilig de trappen door te loodsen. Iedereen hielp een handje, met de rollator, met het in de gaten houden en dat was echt een heel mooie ervaring.

Vele trappen en vele overstappen later, kwamen we na drie uur reizen (!) eindelijk aan in Torcy, alwaar we naar het hotel konden. Maar toen was het volgende probleem: waar vinden we een taxi? De tolken bleken alweer een oplossing te hebben bedacht: liften! En zowaar dat lukte ook nog, een heel aardige meneer wilde wel een lift geven naar het hotel. De rest ging lopen, maar door alle indrukken van de dag, waren we nogal melig en bleef het lachen. In het hotel konden we gelijk aanschuiven, alwaar we ook de gebeurtenissen van de geblesseerde aanhoorden. De enkel was niet gebroken, maar zwaar gekneusd. Er was een brace om heen gezet en advies om drie weken er niet op te lopen gegeven.

's Avonds onder genot van 'n drankje gezellig gebabbeld, ook met mede-reizigers van de andere groep, die heel geïnteresseerd waren in ons als groep en hoe dat allemaal ging. Prachtig overigens, als mensen daar zo in geïnteresseerd zijn en gezellig bij ons wilden komen zitten. Mooier kan je de laatste avond toch niet afsluiten? Na een evaluatie met de tolken, -overigens uiterst positief-, sloten ook wij ons weer aan de bij groep.
Ja, het was "zo'n dag": met minder leuke gebeurtenissen, maar ook met veel humor, veel tranen, bijzondere momenten, saamhorigheid en een goede samenwerking!

Maandag

Vroeg uit de veren vanmorgen, want we moeten om half acht bij de bus staan. We gaan naar de Eiffeltoren. Ik start m'n dag goed, maar in de bus merk ik dat ik hoofdpijn krijg. En gewone hoofdpijn is niet zo erg, maar dit was een regelrechte migraine aanval! Nee he, ook dat nog. Enfin, op naar de Eiffeltoren. Ik ga niet mee, heb de toren al een keer beklommen en met 'n migraine aanval is dat niet fijn. Ik ga gezellig koffie (thee dan weer voor mij), drinken met de drie van de vier tolken. Daarna lopen we een eindje rond in de omgeving. Mijn migraine blijft en m'n zicht valt ook weg, dus da's niet zo heel fijn. Ik ben wel blij als we in de bus zitten en verder gaan. Echt lekker voel ik me niet, dus probeer te slapen, maar ja, er gebeurt zoveel om mij heen, dat lukt dus niet.
Na de stop in Belgie voel ik me toch wat beter en ben er weer wat actiever bij. Dat is fijn, want ik word in de bus nog even uitgebreid bedankt en dat is toch wel heel leuk!
Ook komen er mooie afscheidswoorden van een van de mede-reizigers van de andere groep. Prachtige woorden, hij heeft het vrouwvolk onder onze groep tot tranen weten te roeren, maar het kwam echt recht uit z'n hart. Wat is dat mooi!

Na gezamenlijk gegeten te hebben gingen we uit elkaar; met verschillende bussen werden we vervoerd naar de opstap/afstapplaatsen. Toen was de koek op.

Mijn eerste weekend als reisleider was geweldig! Natuurlijk waren er ook minder leuke dingen en heb ik nog veel te leren, maar hee, 't was m'n eerste reis! Met een geweldige groep mensen, met prachtige verhalen, van wie ik weer veel heb mogen leren.
En dankzij vier fantastische tolken, die keihard hebben gewerkt om een goede communicatie te waarborgen, was het voor iedereen ook heel toegankelijk. Want we konden nu eindelijk wat de bus chauffeur allemaal vertelde, volgen! Gewoon door te lezen (schrijftolk) of door de gebaren af te zien!