Leven met een beperking

Mijn slechthorendheid hoort bij mij. Is een deel van mij. Zonder mijn slechthorendheid was ik niet de persoon die ik nu ben.

Ja, misschien dat ik dat even kan toelichten. Al sinds ik weet dat ik slechthorend ben, ben ik daarmee bezig. Als kind was dit niet zo bewust, maar vanaf de middelbare school werd ik me er steeds bewuster van en ging ik er ook steeds meer mee bezig.
Om te zeggen dat het mijn keuzes bepaalde voert erg ver, maar het heeft altijd wel invloed gehad op de keuzes die ik maakte.

Mijn ouders hebben mij altijd geleerd om geen geheim te maken van mijn slechthorendheid. Overal waar ik kwam op scholen (ik heb verschillende scholen doorlopen), zijn zij en later ikzelf in gesprek gegaan met de leerkrachten om duidelijk te maken hoe ik functioneer. Op de middelbare school werd er voorlichting gegeven. Volgens mij in de brugklas door mijn ambulant begeleider, maar in latere klassen heb ik zelf een korte presentatie gegeven. Ik merkte ook dat de presentatie die ik gaf veel beter binnen kwam bij mijn klasgenoten dan de presentatie door de ambulant begeleider. Ik kon namelijk zelf goed uitleggen hoe en wat en dat gaf vaak wel helderheid.
Nam niet weg dat het na een maand of zo alweer vergeten was, maar af en toe herinnerde een klasgenoot zich toch nog wel wat ik had verteld.

Omdat ik me nooit heb geschaamd voor mijn slechthorendheid, dankzij de houding van mijn ouders, was ik er altijd open over. Ik herinner me ook nog wel moment dat ik met solo-apparatuur naar de spreker liep in de aula, op de eerste dag op de middelbare school. Ik deed het gewoon en dacht er niet over na. Zo zag iedereen in een keer dat ik apparatuur gebruikte.
Ik heb altijd geleerd om het te benoemen en daar heb ik veel profijt van gehad. Natuurlijk, sta je wel direct in de spotlights en dat vond ik niet altijd even leuk. Ik had wel zoiets van, ja je weet nu dat ik slechthorend ben en waar je rekening mee moet houden. Je kunt altijd iets vragen, maar behandel mij verder net als ieder ander.
In mijn jeugd en in de puberteit had ik geen voorbeelden, ik kende wel andere slechthorenden, maar die waren van mijn leeftijd. Toen was internet nog niet zo'n gemeengoed als nu.
Later kwam ik via dat o zo mooie internet in contact met andere slechthorenden, met wie ik ervaringen uitwisselde, maar met wie ik ook mijn frustraties deelde. Het fijnste was dat je het van elkaar herkende. Een horend persoon kan nog zo z'n best doen om het te begrijpen, maar het is wel anders.

In de derde/vierde klas van de havo moest ik toch gaan nadenken welke opleiding ik wilde gaan doen, toen ik klaar was. Ik wist het absoluut niet. Het enige wat ik in m'n hoofd had zitten, was met mensen werken. Ik had twee opleidingen op 't oog, maatschappelijk werk en sociaal pedagogische hulpverlening (SPH). Ook daar ben ik direct gaan informeren en natuurlijk is ook m'n slechthorendheid besproken. Het advies wat ik kreeg was om te kiezen voor maatschappelijk werk en niet voor SPH, omdat SPH meer werken met groepen was en bij maatschappelijk werk kon ik een op een werken. Mijn eerste keus was SPH, dat trok mij meer, maar na dat advies heb ik uiteindelijk voor maatschappelijk werk gekozen. Dit is een van de weinige keren dat mijn slechthorendheid een grote rol heeft gespeeld voor de keus die ik heb gemaakt.
Achteraf bleek dat maatschappelijk werk mij minder lag dan SPH, wat ik veel leuker vond. Uiteindelijk doe ik nu een heel andere opleiding!

In die tijd werd ik ook geconfronteerd met m'n slechthorendheid. Ik had ergens toch niet geleerd om voor mezelf op te komen. Ik kon altijd wel duidelijk maken hoe en wat, maar ik had ook blinde vlekken. Dingen waar ik niet van wist, dat ik daarop kon vastlopen. En dat werd me ook niet altijd verteld. Of het werd wel verteld en werd er gezegd, zoek 't maar uit, hoe je dat oplost. Eh ja, hoe doe ik dat? Uiteindelijk is ook dat goed gekomen, ik heb inmiddels door de jaren heen geleerd om voor mijzelf op te komen. Ik leerde gebarentaal en ik leerde dat ik tolken kon inzetten. Schrijftolken en later tolken NmG (Nederlands met Gebaren), wat veel verlichting af.

Ook kwam ik steeds meer doven en slechthorenden tegen. Ik nam als mede-onderzoeker deel aan een project. Dat project was zo'n groot succes, dat was besloten om door te gaan als stichting.
Unaniem werd ik de voorzitter en daarmee ook de oprichtster van Stichting Zo Hoort Het.  Door de jaren heen zijn er veel activiteiten georganiseerd en daarmee ook veel ervaringsverhalen uitgewisseld, maar heb ik zelf ook veel van geleerd.
Een paar jaar geleden besloot ik zelf eens rond te kijken, activiteiten organiseren vind ik super leuk, maar af en toe ergens deelnemen als deelnemer en nieuwe contacten op doen wilde ik ook graag. Zodoende kwam ik bij de stichting Plots-en Laatdoven terecht. Daar ben ik nu inmiddels vier jaar actief, waarvan nu 1,5 jaar als bestuurslid.
(Misschien wijd ik nog eens een blogje hieraan).

Zo zie je, dat m'n slechthorendheid altijd als een rode draad door mijn leven loopt. De keuzes die ik maak, zijn onlosmakelijk daarmee verbonden.
Dat ik heb gekozen voor het beroep verpleegkundige is omdat ik dat een heel fascinerend beroep vind, waarin ik me zeker nog ontzettend kan ontwikkelen. Door mijn slechthorendheid, heb ik weer een andere kijk op bepaalde dingen en ben ik ervaringsdeskundige op een bepaald vlak. En daar kan ik ook nog heel veel mee.
Ik kom weer terug op wat in het begin zei; zonder mijn slechthorendheid was ik niet de persoon die ik nu ben. En daar ben ik trots op!