Tja... Alweer een blogje! In m'n hoofd zit regelmatig inspiratie of een onderwerp waar ik eens een blogje aan zou willen of kunnen wijden. Alleen blijft het soms bij een voornemen. Tot het mij ineens weer te binnen schiet!
Dit keer ga ik het hebben over nieuwsgierig zijn. Ja, wat bedoel ik daar nou weer mee?
Nieuwsgierig zijn en interesse tonen... Dat kan op heel veel manieren. Het is erg grappig (of nou ja, grappig), maar ik ben geen vragensteller. Ik ben dat nooit geweest. Hoe dat komt weet ik niet, misschien heb ik mezelf als klein kind diverse strategieën aangeleerd omdat ik door m'n slechthorendheid de antwoorden op de vragen niet zou kunnen horen? Op de basisschool, zowel speciaal als regulier onderwijs, was ik nooit een kind dat achter elkaar door vragen stelde. Ik was wel heel leergierig, maar ik zat liever met m'n neus in de boeken. Dat kon ik begrijpen, dat was niet moeilijk. Ook was ik altijd aan het observeren. Ik was altijd aan het kijken wat anderen aan het doen waren, hoe de interactie tussen mensen is en ik lette (onbewust) op lichaamstaal.
Best apart; ik hoorde altijd wel anderen vragen stellen, maar ik moest altijd keihard nadenken om vragen te gaan stellen.
Op een gegeven moment werkte dit ook wel tegen mij; toen ik de praktijk in moest bijvoorbeeld. Andere leerlingen en stagiaires schijnen regelmatig hun stagebegeleiders de oren van het hoofd te vragen. Ik doe dat niet. Ik vraag wel eens wat, dingen die ik echt wil weten vraag ik. Als er een vraag in m'n hoofd zit, stel ik hem. Maar het is niet m'n tweede natuur. Het moet echt altijd van heel diep weg komen.
Om te testen of de informatie die ik op een andere manier tot me neem, wel klopte, heb ik wel eens vragen gesteld, waarvan ik in m'n hoofd het antwoord al wist. En ja hoor, ik kreeg het antwoord wat ik al zelf op een of andere manier had ontdekt.
Ik gebruik ook andere informatie bronnen. Ik vind het prettig om de informatie te lezen. Een op een vind ik makkelijk. In een groep een vraag stellen, doe ik zelden. Meer omdat ik me dan niet kan focussen op het antwoord van de ander. Op de chat is het makkelijk; dat is visueel. Per mail geldt hetzelfde. En als ik gebaren kan gebruiken, vind ik het ook een stuk makkelijker.
Voor mij heeft het dus wel met m'n beperking te maken. Het is een andere manier van informatie verkrijgen. En die ditjes en datjes en koetjes en kalfjes; tja daar doe ik vaak niet aan mee. Ik ga liever rechtstreeks op m'n doel af. En als ik me niet zeker van m'n zaak voel, dan klap ik finaal dicht. Heb ik het wel goed gehoord? Waar gaat het eigenlijk over? Stel je voor dat ik een vraag stel, maar het slaat nergens op?
Waar het ook vandaan komt: toen ik uiteindelijk wel eens vragen stelde, was het antwoord altijd, zoek zelf maar uit, jij weet waar je het kunt vinden. Ja als je dat regelmatig te horen krijgt, dan ga ik dat ook doen. Boeken lachen mij niet uit. Internet is niet kortaf als ik iets wil weten. Observeren geeft ook veel informatie. Je kunt er ook zoveel uithalen, ik vind het echt boeiend.
En daarbij: ik kan hier zelden de mist in gaan.
Dus ik ben best nieuwsgierig; alleen ik uit het anders!
(Op mijn vijfde is ontdekt dat ik zwaar slechthorend ben. De vraag is, of ik goed of beter heb kunnen horen voor mijn vijfde jaar. Waarschijnlijk ben ik goed horend geweest of heb ik in ieder geval nog als zodanig kunnen horen, dat mijn spraakontwikkeling wel op gang is gekomen. Maar het kan best zijn geweest dat op het moment dat m'n gehoor achteruit is gegaan, dat ik overlevingsstrategieën heb toegepast. M'n moeder wilde dat ik werd getest, want zij vertrouwde het niet. Was zij een overbezorgde moeder. (Die uiteindelijk wel gelijk had!)Volgens anderen was ik gewoon "lui", of was er niets aan de hand. Ik zat toen al in groep twee op de basisschool en nooit hadden ze wat gemerkt.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten