O ja.. Zo!

Zoals iedereen weet ben ik sinds september weer aan de studie. Ik heb heel veel ervaring met studeren en hogescholen, scholen etc. Deze ervaringen zijn niet altijd heel positief te noemen, integendeel.
Ik ben ooit op m'n zestiende begonnen op het hbo. M'n eerste jaar ben ik dankzij een goede mentor zo doorgerold, maar daarna begonnen de "problemen". Ik was destijds nog best jong en ik had niet (voldoende) geleerd om voor mijzelf op te komen, wat betreft mijn gehoorbeperking (en mezelf). Ik wist niet hoe het moest, dus ik liep vast op mijzelf en alles daarom heen. Natuurlijk kaartte ik wel aan op school dat ik vast liep, maar ik wist destijds ook nog niet hoe ik dat allemaal kon en moest oplossen. Op school vonden ze het wel vervelend, maar vonden ze dat ik zelf met de oplossing moest komen! Ja op zich kon ik dat wel begrijpen, want het is hbo en de nadruk daar ligt op zelfstandigheid, maar ik wist simpelweg niet wat de oplossingen waren en er werd mij ook geen helpende hand geboden. Dan verzuip je.
Dit is heel lang zo doorgegaan, niet alleen op school, maar andere omstandigheden zorgden er voor dat ik niet meer optimaal kon functioneren op het hbo. Theoretisch was ik sterk, ik had geen moeite om alle theorie te halen, integendeel. Maar praktisch, ik had nog nauwelijks praktijkervaring toen ik begon, een echte stage begon in het derde jaar en ik werd in het diepe gegooid. Ook daar liep ik vast. Door telkens vastlopen op mezelf verloor ik m'n zelfvertrouwen volledig. Tel daarbij ook op dat men mij telkens aan alle kanten leerpunten aanpraatte, toen bleef er van mij niet zoveel meer over. Ik kon destijds geen grenzen stellen en daardoor kon men keer op keer over m'n grenzen heen. Op een gegeven moment was ook de maat vol, toen bleek dat ik theorie en praktijk niet meer met elkaar kon combineren. Ik moest nog maar een jaar (!), maar ik liep zo op mijn tenen dat ik gewoon niet meer wist waar ik moest beginnen. Zo'n warboel was het. Uiteindelijk heb ik een van de moeilijkste beslissingen moeten nemen om te stoppen op het hbo en via het mbo dan maar een diploma zien te halen. Gewoon om mijzelf rust te geven en dan in stapjes verder werken. Toen ik stopte op mijn laatste hbo-opleiding werd er tegen mij gezegd: "je wil is zo groot, dat hebben we wel gezien". Achteraf dacht ik, als jullie zagen dat mijn wil zo groot was om toch de opleiding te halen, wat is dan de reden dat jullie mij daarbij niet volledig hebben ondersteund? Ik zat soms gewoon alleen maar thuis, omdat ik bijna alle vakken op school had afgerond, maar bijvoorbeeld net een vak niet en ik niet op stage kon/mocht. Die tijd had ik beter kunnen gebruiken om extra dingen te doen of weet ik het wat... Ja achteraf gepraat hè? Maar zo jammer.

Daarna ben ik op het ROC begonnen. Ik kreeg een coach toegewezen, die bijna vier jaar lang mijn coach is geweest. Ook op het mbo ging het niet allemaal van het leien dakje, daar ik begon te steigeren. Ik had mijzelf inmiddels heel goed leren kennen en begon ook te leren om voor mezelf op te komen en in mijzelf te geloven. Mijn zelfvertrouwen keerde heel voorzichtig weer terug. Mijn coach geloofde in mij en heeft mij altijd met veel vertrouwen begeleid. M'n stage's verliepen niet altijd even "vrolijk", maar dit kon ik wel bespreekbaar maken, waardoor mijn coach ook actie kon ondernemen. Hij kwam er wel achter, dat ik een heel heldere kijk op de dingen had en dat wat ik vertelde niet zomaar uit de lucht kwam vallen. Pfoe! Iemand die werkelijk in mij geloofde! Dat was een verademing, samen met hem ben ik ook het hele traject op het ROC doorgekomen. Alleen het feit dat iemand in mij geloofde, maakte mij al veel sterker. En dat ik een aanspreekpunt had. Van niveau 3 naar niveau 4 en hij bleef mijn coach. En in die vier jaar dat ik op het ROC zat is mijn zelfvertrouwen enorm gegroeid. De laatste twee jaar zat ik in een werken-lerentraject. Op school leerde ik weinig nieuws meer, dat was ook duidelijk en ook daar werd met een beetje passen en meten een weg in gevonden. (De wet eiste dat ik wel op school zat, dus ja wat doe je daaraan?). Doordat ik toen veelvuldig in de praktijk werkte, leerde ik ook hoe ik daar voor mezelf moest opkomen. En dat heeft ook enorm geholpen! Ook die weg was niet makkelijk, maar ik had een duidelijk doel voor mijn ogen. En als het niet op manier A kan, dan moet het maar op manier B toch?

De reden dat ik dat nu vertel is dat ik gisteren een mooie ervaring meemaakte. Op mijn huidige opleiding heb ik een studieloopbaanbegeleider (slb'er) toegewezen gekregen. Wij kenden elkaar al langer, vanuit een van mijn eerdere stages heb ik haar ontmoet. Zij was projectleider en dat project werd o.a. op mijn stage uitgevoerd. Ik mocht daar aan deelnemen. Ik herinnerde mij haar destijds al als heel open en heel invoelend. Iemand die begrip had voor het feit dat studeren met een beperking niet altijd even makkelijk is. Het meest bijzondere is eigenlijk dat zij mij het duwtje heeft gegeven om tijdens overleggen, vergaderingen etc. een tolk in te zetten. Ik deed dat in die tijd nog maar mondjesmaat, alleen in het onderwijs had ik altijd een tolk, maar overleggen e.d. deed ik nog gewoon zonder enige vorm van hulpmiddelen. Zij merkte ook dat ik e.e.a. niet oppikte, maar realiseerde zich ook dat het geen onwil was geweest, maar dat het door mijn beperking kwam. Ook realiseerde zij zich dat ik een andere manier van informatieverwerking gebruikte, dan haar als horend persoon. (Mijn docenten van destijds, hadden nooit in de gaten dat ik op een andere manier mijn informatie moest verwerken). Ze gaf dat ook aan dat zij op haar gehoor informatie kon oppikken, die mensen achter haar bijvoorbeeld vertelden, maar dat ik dat helemaal niet kon verstaan. Nou echt, ik stond versteld van het feit dat iemand dat zo goed kon begrijpen, ik dacht toen echt, waarom heb ik haar niet als docent? Niet wetende dat zes jaar later die wens ook nog eens een keertje uit kwam en dan nota bene als slb'er. En wat voor eentje! 

Al heel snel vroeg zij aan mij of het mogelijk was om een keertje een kijkje te nemen in een instelling voor doven/sh, waar ook doven/sh werkten. Het eerste wat mij te binnen schoot (en meest logisch), was de Gelderhorst. Gisteren zijn we er geweest en voor haar was het een heel nieuwe wereld, maar ze was heel open en geïnteresseerd. Het kwam ook allemaal binnen, hoe dat allemaal ging. Ontzettend mooi om dat te ervaren. De interesse hierin was ook oprecht, ze wil echt weten hoe dat in z'n werk gaat en er van leren. Dat heb ik in m'n hele schoolloopbaan nooit meegemaakt. Wel dat docenten nieuwsgierig zijn en e.e.a willen weten, maar nog nooit de vraag om zich er echt in te verdiepen, in het werk, de mogelijkheden, hoe het er aan toe gaat. Ik vind dat echt een cadeautje! 
En ja, ik bof ook ontzettend met mijn huidige opleiding en de docenten; altijd bereid om mee te denken, communiceren ook met elkaar door bijvoorbeeld tips door te geven. Ik voel me als een vis in het water! Dus het kan echt wel!