Bewijsdrang

Ja, waar haal ik die titel nou weer vandaan?

Tja, bewijzen... Wat moet ik bewijzen?
Ik zat een van mijn oudere blogjes te lezen en toen las ik terug, dat ik mezelf als slechthorende overal en continue wilde en moest bewijzen.

Waar komt dat eigenlijk vandaan, die drang om me steeds te moeten bewijzen aan anderen?
Dat komt van heel ver terug. Jaren geleden toen ik de overstap maakte van speciaal naar regulier onderwijs, waren er veel mensen als de kippen bij om te vertellen dat het mij niet zou lukken.
(Mijn ouders daarentegen waren van het tegendeel overtuigd: zij zagen in mij veel meer potentie en dat ik niet tot mijn recht kwam in de situatie waarin ik toen zat).

Havo? Nirosha? Nee hoor, dat werd niets. Laat haar maar mavo doen, met haar gehoor. Dat is makkelijker. Uhm, waarom dat makkelijker zou zijn, weet ik niet.
Ik ging gewoon naar de havo, maar vanaf toen is die bewijsdrang nog sterker geworden.
- Ik was niet zo'n hele actieve leerling. Ik kan goed leren en als ik me inzet, zit alles er zo in, maar ik was ook erg beïnvloedbaar. Zodra er iets in de klas of op school gebeurde, wat richting pesten, treiteren, buitensluiten ging, was ik de weg kwijt en ook mijn focus om te leren. Ik heb echt heel wat pushes nodig gehad om door te gaan. Van mijn ouders, van de docenten, -die wel in mij geloofden. Veel waren dat er overigens niet.

Ik ben dol op muziek, ik zat al op orgelles vanaf m'n 7e of 8e jaar en ik was ook nog niet eens zo slecht. Ik wilde dus op de middelbare school graag de muzieklessen volgen. Maar de docent zei, dat is niets, ga maar met een tekenopdracht op de gang zitten. Ik was verbaasd, voor mij slaat dat nergens op, tekenen, waarom?
Muziek volgen zou geen zin hebben, want ik kon de luistertoetsen niet doen. Nou ja, dan moeten we toch gewoon zoeken naar 'n oplossing?
Na veel over en weer gepraat, mocht ik de muzieklessen volgen. Maar ik werd hierin aardig tegengewerkt. Theoretisch haalde ik het prima, maar zodra ik luistertoetsen moest doen, en ik moest ze gewoon doen, faalde ik. Ik kon tenslotte geen instrumenten herkennen en dat werd altijd gevraagd. Dus voldoende met toetsen haalde ik nooit. Ik moest het compenseren door bijvoorbeeld met drummen en andere praktijk opdrachten een heel hoog cijfer te halen. En daar kwam dan wel weer de bewijsdrang om de hoek kijken. Ik wilde laten zien dat ik het kon.

Ook wat andere dingen betreft. Er is volgens mij geen jaar voorbij gegaan of er is tegen mij gezegd dat ik maar naar de mavo moest.
In de derde klas was het kantje boord. Ik had helemaal geen leuk jaar achter de rug en liep aan alle kanten vast. Niet omdat ik het niet kon, maar omdat ik het gewoon niet kon overzien.
Omdat je met overgangsbewijs van havo drie naar havo vier ook naar het mbo kon, zeiden ze tegen mij en mijn ouders dat ik maar naar het mbo moest. Ik begreep totaal niet waarom, want ik was niet heel goed, maar ook niet zo slecht, dat ik niet zou kunnen doubleren.
En ik was ook nog eens heel jong, ik was destijds 14, om dan al op het mbo te gaan beginnen is erg jong. Ik had me daar ook niet kunnen handhaven.
Ik ging met hakken over de sloot over, omdat een deel van de docenten wel potentie in mij zag en wel het vertrouwen had.
In die laatste twee jaar heb ik toch wel heel erg op m'n tenen gelopen, heb keihard moeten werken om te laten zien dat ik het kon. Ik wilde iedereen laten zien dat ik best havo kon doen, met mijn beperking.
En laten we stellen, dat is mij ook gelukt, ik was op mijn zestiende klaar met de havo.

In de jaren daarna heb ik nog steeds gehad dat ik mij wil bewijzen. Ik wil laten zien dat ik als slechthorende net zo veel, zo niet dan nog wel meer kan dan een horend persoon. Ik ben niet minder als mens, omdat ik slecht hoor! Maar omdat ik telkens weer hoorde dat ik het niet kon vanwege mijn gehoor (en dan ging het om dingen die ik graag wilde), heb ik echt een afkeer gekregen van die woorden. Als je tegen mij zegt, zou je dat wel doen met je gehoor, dan ga ik er extra hard aan trekken.

Hoeveel situaties ik wel niet heb meegemaakt dat mensen dacht dat ik iets niet kan, omdat ik slecht hoor, daar zullen we het maar niet over hebben. Het heeft wel als gevolg, dat ik dus altijd maar wil laten zien dat ik het kan. Dat ik bang ben, dat als iets niet goed verloopt, dat het komt door mijn gehoor. Wat natuurlijk nergens op slaat, maar dat zit er in gebakken.
Ook omdat mensen tegen mij zeiden: we vertrouwen het niet, omdat jij niet goed hoort. We denken dat je het niet goed kunt, omdat je het niet goed kunt horen. Dan denk ik, maar ik doe wat ik leuk vind, moet ik dus aan jullie laten zien, dat ik het net zo goed kan doen als jullie? Dat heb ik wel gedaan, en uiteindelijk heb ik dus wel bewezen dat ik het kan. Maar heeft veel tijd, energie en nog veel meer gekost.

Nu gaat de druk er vanaf, ik word ouder, kan mezelf steeds beter uit drukken, maar ik heb ook veel meer mensen achter me staan, die zeggen, als je vastloopt, kom naar me toe, dan gaan we samen kijken hoe we er uit komen. Die in mij geloven. Natuurlijk, ik geloof in mezelf, maar het is ook fijn als anderen dat ook doen. Dat ze denken dat je het wel kunt! Dat ik de dingen op een andere manier doe. En dat is zo, ik hoor misschien slecht, maar met mijn verstand is niets mis. En als je in me gelooft en ik zit in een goede omgeving, dan komt er veel uit. Ik heb op deze opleiding totaal geen last van bewijsdrang. Ik wil de opleiding graag doen en mooie cijfers halen, (maar laten we stellen, als ik in de praktijk werkt, vraagt echt niemand meer welke cijfers ik haalde in de eerste klas voor geneeskunde of zo), maar ik wil ook plezier hebben in wat ik doe. En dat lukt. De druk is er af en dat scheelt enorm.

En gelukkig heeft mijn familie altijd in mij geloofd, ze zagen wat ik kon en hebben dat ook gestimuleerd. Door die stimulans ben ik altijd wel overal door heen gekomen.