Op dit moment ben ik derdejaars HBO student. Dan is het ook tijd om een minor te volgen. Een minor kan heel verschillend zijn: het kan een verdieping zijn op je huidige vak (bijv. palliatieve zorg, interculturele communicatie), maar het kan ook breder zijn (bijv. antroposofie, Spaans, Engels, etc.)
Ik heb gekozen voor ondernemen. Vorige week zou ik oorspronkelijk starten, maar er is (natuurlijk) iets misgegaan met mijn aanmelding en ik was er niet door gekomen. Er ging namelijk een intake gesprek aan de minor vooraf.
Uiteindelijk had ik vorige week een helder moment en de contactpersoon gevonden en gemaild. Ik kon instromen in de tweede week.
Alleen; ik liep gelijk al vast: ik heb natuurlijk een baan en deze heb ik nodig om te voorzien in mijn onderhoud.
Daarnaast ben ik geen "standaard" voltijdstudent meer, ik heb een heel leven opgebouwd en ben gewend aan flexibiliteit en zelf kunnen kiezen of ik wel of niet naar de lessen wilde gaan. (Veel lessen op het HBO-V hadden overlap met SPH/MWD, dus die kennis had ik in huis). Deze flexibiliteit maakte dat ik het kon volhouden.
De huidige minor zegt dat je minstens 8/9 uur per dag, 4 dagen in de week moet besteden aan de minor en bij voorkeur op school (36 uur). Je hebt in zekere zin aanwezigheidsplicht. Nu loop ik gelijk m'n eerste week al vast, omdat ik ook nog eens veel moet werken. Het is een hele puzzel, omdat ik zit met reistijd, niet goed aansluitende treintijden en gebroken diensten en andere, - veel eerder gemaakte afspraken.
Het is eigenlijk niet goed te combineren; het vraagt dan om veel thuiswerken, via de computer in een systeem waar ik echt geen jota van snap. Het is wel heel boeiend, dat zeker, maar het past niet goed bij mij. Ik had verwacht dat ik een lesrooster kreeg; college's en werkcollege's moest volgen, verschillende tijdstippen en veel thuiswerken. Je moet echter in groepen samenwerken en het is een bijzondere (en voor een voltijdstudent) ook een leuke aanpak. (De ruimte waarin werd gewerkt was druk: veel prikkels en ook vaak veel lawaai. Aanslag op m'n gehoor, dat werkte ook niet echt mee).
Ik heb een hele week zitten dubben; maar ik merkte al aan mezelf dat het niet ging werken. Gisteren had ik een controle afspraak bij de neuroloog en gaf aan dat ik al ruim anderhalve week steeds migraine door m'n medicatie voel doorkomen. Zij gaf ook aan dat bij hoge stress en onrust de medicatie niet afdoende is, dan voorkomt het geen aanval. Wel voorkomt het dat het heel heftig is, maar het is ook niet de bedoeling dat ik aanval na aanval door de medicatie heen krijg. Dus dat heeft me doen besluiten om de bron van de onrust en stress aan te pakken.
Ik heb gisterenavond de knoop doorgehakt om te stoppen met de minor. Mijn prioriteit is toch werken (genoeg inkomsten vergaren). Ik kan bij Domus Magnus op een andere locatie ook regelmatig bijspringen, dus ik kan gewoon meer werken. En daar wil ik me op focussen.
Voor nu is het even kijken hoe het verder gaat, maar dit besluit lucht op. En dat merk ik ook gelijk aan m'n hoofd. De stressband is verdwenen, vanmorgen vroeg op moeten staan, maar uitgerust wakker én zonder migraine... dat zegt toch genoeg?
Door de jaren heen, heb ik heel wat zitten klooien met opleidingen, lessen etc. Ik ben maar doorgegaan en doorgegaan, al werd ik er zelf niet gelukkiger van. Jaren verder en wijzer kies ik toch voor mezelf. Ik vind m'n opleiding leuk, ik vind het werken in de praktijk leuk (en passant leer ik heel veel ,ook van m'n meer ervaren collega's), dus ja dan weet ik gewoon wat bij me past.
Door dit besluit te nemen, zorg ik goed voor mezelf. En dat is het belangrijkste.
Nu afwachten hoe het verder gaat. Maar dat komt wel goed, zolang ik zelf alles maar goed op een rijtje heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten