En nu?

Het is alweer een tijdje geleden dat ik mijn vorige blogje plaatste. Dit ging over wat er in Londen is gebeurd en hoe dat kwam.

Hoe is het 't nu? Nou, wisselend. Het gebeurde in Londen heeft veel impact gehad. Nu is het een kwestie van opbouwen. Ik ben door een medische mallemolen geweest, ook in Nederland en daardoor is duidelijk geworden wat er aan de hand is (geweest).
Dat opbouwen is lastig! Gewoon per dag inschatten hoe en wat... maar ja, als het goed "lijkt" te gaan, dan gaat dat opbouwen wel erg snel en zo werkt dat ook niet. Het kost veel tijd en energie en soms heb ik dat niet. De tips die ik wel meekreeg is om de energie in leuke dingen te stoppen. En wat even geen energie oplevert of vreet, dat te laten voor wat het is.
En dat is school; ik vind het nog steeds heel leuk en wil zo graag m'n opleiding halen. Maar op dit moment loopt dat niet van leien dakje. College's waren altijd al een crime en gelukkig kun je alles lezen wat er wordt behandeld. En het scheelt dat ik de kennis al heb opgedaan afgelopen jaren, daardoor blijft het goed hangen. Verslagen is een ander verhaal. Je moet natuurlijk aan allerlei criteria voldoen en dat is bij mij een probleem. Die criteria blijven niet hangen, of als ik ze lees (twee of drie A4'tjes), dan raak ik de draad kwijt. Dus ik snap er niets van. In normale omstandigheden zou ik het prima begrijpen en ook zo af hebben als ik er even goed voor ga zitten, maar nu komt dat niet eens van de grond. Gelukkig begrijpt m'n slb'er dat volkomen en zijn we nu druk zoekende naar een oplossing voor dat "probleem". Voorlopig blijft het nog steeds opbouwen.

Ondertussen had ik ook een klacht ingediend over de behandeling van het ambulancepersoneel. Uiteindelijk kreeg ik eindelijk een reactie op mijn klacht. Het behandelend ambulancepersoneel herkende zich absoluut niet in het beeld dat ik heb geschetst. Ik kreeg een hele uitleg, in heel andere woorden, dan dat ik heb beleefd en ervaren. Nou ja, prima dan, ik heb m'n klacht neergelegd en als zij dan een heel ander verhaal gaan op dissen, dan hoeft 't van mij ook niet. Jammer is 't wel. Ook benoemden ze even heel kort dat ze wel conversie hadden genoemd, omdat het in de brief van het Londens ziekenhuis stond, maar ze gingen niet in op wat dat met mij heeft gedaan. Noch op het feit dat ze een enorm voorbarige conclusie hadden getrokken. - Want conversie stond nergens.
Bizar, maar enfin. Ik ga wel weer verder en ik hoop dat ze andere mensen vriendelijker behandelen dan ze mij hebben gedaan.

M'n stageplek voor het tweede jaar is inmiddels ook bekend. Het was afwachten waar ik terecht zou komen, maar de school heeft zich enorm ingezet. Ze hadden contacten gelegd met drie organisaties die mogelijk een plek voor mij hadden. Eentje in het noorden, eentje in het oosten (en noorden) en een in het zuiden. Als het in het zuiden was, moest ik een slaapplek regelen voor tien weken, maar dat was wel gelukt. Nu hebben ze besloten in overleg dat ik vanaf mei stage ga lopen bij de Koninklijke Visio in Vries (Drenthe), bij doofblinden. Ik ben erg benieuwd! Het is een stage voor tien weken. Ik heb er wel zin in! Ik ben een praktijkmens en zodra ik theorie en praktijk met elkaar mag combineren, ga ik er snel door heen.

Maar we gaan eerst nu de tentamenweken in en nog eens tien weken op school. En ik weet zeker dat ik dan nog weer iets verder vooruit ben gegaan! Elke stap is er een :-)